Vertrouwen als betaalmiddel
Ik schrijf een briefje bij een afscheid; ‘Trust is the currency of the 21st century’. Jazeker, ik hou van goed Nederlands. Vertrouwen het betaalmiddel van de 21ste eeuw! Maar wat is dat eigenlijk…..vertrouwen? Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Vertrouwen is een waarde, een onderpand! Vertrouwen is, anders dan bij geld, lastig inwisselbaar voor iets anders met gelijkblijvend effect.
Hoe werkt dat eigenlijk? Nu controle steeds meer gelijk staat aan oud denken en vertrouwen aan nieuw. Nu vertrouwen wordt beleden als het nieuwe goud van toekomstig te weven netwerken. Wordt vertrouwen steeds belangrijker of zichtbaarder?
Oud denken versus nieuw organiseren
Staat vertrouwen gelijk aan nieuw organiseren en controle gelijk aan oud? Hebben organisatiewijsheden als ‘vertrouwen is goed, maar controleren is beter!’ hun langste tijd gehad? Is vertrouwen het nieuwe goed omdat steeds meer mensen en organisaties de waarde die er bij hoort belijden? Of komt vertrouwen uit de kast omdat het ‘oude controleren’ te moeilijk en te ondoorzichtig wordt? Rekenmeester niet meer in staat zijn met alle variabelen te rekenen? De indicatoren niet meer kunnen overzien? Oude controlemodellen steeds meer vastlopen?
Hype of nieuw controleren
Is vertrouwen als sociaal bindmiddel een sprong voorwaarts om aan het probleemgericht denken van de twintigste eeuw te ontsnappen? Een modekreet, een nieuwe hype? Is door de huidige transparantie en de verregaande ‘user reviews’ vertrouwen eigenlijk niet het nieuwe controleren? Hoeveel moed vraagt vertrouwen eigenlijk, hoeveel durf? Durven we verbintenissen aan te gaan zonder loodzware onderhandelingen en contracten? Durven we te gaan voor eigen kracht en een gemeenschappelijke ambitie in vertrouwen dat alleen al daardoor vooruitgang ontstaat? Kunnen banken het begrip ooit nog gebruiken zonder het verder te devalueren? Is vertrouwen een woord uit een oude taal?
Is vertrouwen een schuifregelaar, die alleen door jouw mensvisie wordt bepaald? Of is vertrouwen direct gekoppeld aan ieders prioriteit van het moment? De versmelting van individuele waarde in een allesoverheersend collectief moment. Zoals nu bij de verkiezingsuitslag! Vertrouwen in links, vertrouwen in rechts. Vertrouwen in het nieuwe en waarderend onderzoeken van ambitieuze gemeenschappelijke doelen. Of vertrouwen in het oude en elkaar bevechten uit stilstand.
Het oog van de storm als kraamkamer
In veel oude filosofische tradities zit de werkelijke vooruitgang in het centrum. Daar waar idealisme, materialisme, het individu en het collectief elkaar ontmoeten in gezond evenwicht. In het oog van de storm heerst rust en stilte! Aan de randen heerst wanorde, emotie en catharsis. Louterend, maar uiteindelijk zit de vooruitgang in het centrum! Begrijp mij niet verkeerd! Niet het centrum van compromissen, gedoogconstructies en papieren wetgeving! Maar het centrum van vernieuwing. Echt kijken naar dat wat nodig is, zoeken naar nieuwe oplossingen voor zorg, onderwijs, veiligheid. Kijken naar nieuwe organiserende principes, meer betrokkenheid, meer verantwoordelijkheid voor de burger. Meer samenredzaamheid, migreren van regelgevend, voorschrijvend naar faciliterend en kaderstellend. Oog voor het geheel en de verbanden.
Kijk, daar ligt de kraamkamer van het nieuw vertrouwen! Ik wens ons een pracht geboorte!