Tag Archives: Groningen

Samenlopend toeval … een proces vol schoonheid!

Het Torentje van HooglandHet is nog vroeg, het is nog koud. Ik doe de deur open van ‘het torentje’ in Groningen. Een markant gebouw. Bijzonder om hier naar binnen te stappen in wat op het oog een oude werkplaats lijkt. Ik ben een gevoelsmens, althans ik heb een gevoeligheid. Plekken voelen goed, of niet. Deze voelt goed, voelt in beweging, voelt als een spannend jongensboek.

Is het de energie die door dit pand loopt, de gesprekken? Kun je voelen dat zich hier een proces van schoonheid aan het afspelen is? Wat leeft hier, wat wil hier ontstaan vraag ik mij af. Er waren tijden dat we achter de tekentafel even de wereld veranderden, even tekende hoe we het wilden hebben. Vervolgens was het een kwestie van bouwen, invoeren, uitvoeren, implementeren, uitrollen. Al jaren voel ik dat die tijd voorbij is. De laatste tijd zie ik het ook.

‘Dat wat er wil ontstaan’ sluipt door mijn denken. Dat vraagt kijken, veel kijken, maar juist ook voelen. Soms doet dat vreselijke pijn, je voelt het, maar kunt er nog even niet bij. Het is er wel, maar je kunt het nog niet beetpakken, nog niet denken. Ken je dat? Rust, meer kijken, praten, kijken, voelen, tekenen, schrijven, weggooien totdat je het langzaam ziet ontstaan: dat wat wil zijn, dat wat komen gaat.

Het proces moet schoonheid zijn

Ik ben gevraagd te schrijven over wat hier kan zijn, hier is ‘het torentje’, het torentje van Wouter Hoogland. Een torentje dat nooit af is, dat groeit, dat de tijd heeft, zich daar thuis bij voelt. En als ik binnenstap voel ik dat het bijzonder wordt, maar beetpakken kan ik het nog niet.

‘Het proces moet schoonheid zijn’ zegt Wouter even later, als ik hem ergens op een andere etage tegenkom. Mooier kan het niet worden, praten met iemand die zegt ‘het proces moet schoonheid zijn’. Ken je die gesprekken die moeiteloos gaan? Waarbij visie en ideeën door de lucht vlinderen. Beelden komen en gaan, er ineens iets lijkt te ontstaan, stukjes van een groter geheel zich ineen klikken alsof ze gewacht hebben op deze samenkomst?

Samenlopend toeval

Een toevallige samenloop, dat ene moment in de tijd, dat het juiste was om te versmelten. Dat van een gesprek een dialoog maakt, tot inzichten leidt. ‘Helder zien’ noem ik dat. Of is het helder weten? Toeval? Of is het toe-val? Het toevallen van de mogelijkheden, die er op dat ene moment in de tijd zijn. Een moment dat een tijdknoopje wordt van waaruit in het volgende moment nieuwe onontdekte beelden, wegen zichtbaar worden. Ken je dat? Van die momenten waar je naar terug kan gaan, je beseft ‘toen veranderde er iets, daarom zit ik nu hier, ben ik geworden wie ik ben, heb ik gedaan wat ik deed’. Is dat toeval? Zomaar een samenloop van omstandigheden. Is dat serendipity?

Wij zijn het voorlopige eindpunt van onze oorsprong, zegt Wouter. Een uitspraak, die na het uitspreken verdampt tot zijn essentie. Een ingesloten tegenstelling; voorlopig eindpunt. Voor-lopig eind-punt. Er schuilt een wereld in die vier losgemaakte woorden. Een voorlopig eindpunt in de tijd is voorbehouden aan het kleinst deelbare stukje tijd. En dan is het alweer weg naar een volgend voorlopig eindpunt. Een klein tijdsknoopje van een onnoemlijke grootheid. Stel dat je zou kunnen bevatten wat er in dit kleinste moment in de tijd zich allemaal afspeelt. Eén seconde in de werkelijkheid die wij kennen. Ga eens zitten en voel die ene seconde! Voel het regenwoud, het leven, de dood, bergtoppen, stadscentra, de liefde, de moord, honger, overvloed, water, regen, droogte, hitte, een explosie, serene rust. Als alles met alles verbonden is, wat is dan nog een toevallige samenloop van omstandigheden? Serendipity!

Het doet pijn in mijn hoofd als ik het probeer te bevatten.

Baldadig jongetje

Langzaam ontstaat waarover ik wil schrijven. Waarover ik iets wil laten ontstaan. Over de toevallige samenloop of beter toe-vallige samen-loop van het ecosysteem, het web van verbindingen, rond het torentje. Het torentje, dat baldadige jongetje dat zo uitdagend en verwachtingsvol tussen het oude staat. Opgenomen wil worden, maar toch ook weer niet. Er zijn oorsprong heeft, maar toch ook weer niet. Een jongentje dat besloten heeft niet op te groeien, nooit af te zijn.

[Het vervolg verschijnt hier natuurlijk ook, voor nu … misschien wil je meedoen aan het experiment?]

Het experiment

Ken jij het torentje in Groningen? Ben je er ooit binnen geweest? Heb je er aan gewerkt? Woon je er naast? Zou jij er eens willen kijken? Ben je benieuwd naar samenlopend toeval? Wil jij bijdragen aan een proces vol schoonheid? Laat dan een reactie achter! Vertel even kort hoe je het torentje kent! Dan krijg je van mij een uitnodiging voor een samenlopend toeval in wording!

Nieuwsgierig naar het gebouw? Kijk dan hier!